Unknown
گل کو
شب ندارد سر خواب
می دود در رگ باغ
باد، با آتش تیزابش، فریادکشان
پنجه می ساید بر شیشۀ در
شاخ یک پیچک خشک
از هراسی که ز جایش نرباید توفان
من ندارم سر یأس
با امیدی که مرا حوصله داد
باد بگذار بپیچد با شب
بید بگذار برقصد با باد
گل کو می آید
گل کو می آید خنده به لب
گل کو می آید، می دانم
با همه خیرگی باد
که می اندازد
پنجه در دامانش
روی باریکۀ راه ویران
گل کو می آید
با همه دشمنی این شب سرد
که خط بیخود این جاده را
می کند زیر عبایش پنهان
شب ندارد سر خواب
شاخ مأیوس یکی پیچک خشک
پنجه بر شیشۀ در می ساید
من ندارم سر یأس
زیر بی حوصلگی های شب، از دورادور
ضرب آهستۀ پاهای کسی می آید
Posted in: شاملو، ادبيات، شعر، ايران
0 comments:
Post a Comment
از كامنت و نظرشما ممنون هستم