تصويري كه براي هميشه مسير زندگي ام را عوض كرد

قصدم نبود مطلبي پست كنم، ميخواستم به كارهاي عقب مونده ام برسم بر حسب عادت سري به سايتهاي خبري زدم در حد چند دقيقه فقط خبرا روبتونم دنبال كنم. و در اولين نگاه، عكسي كه درمقابلم قرار گرفت كه بي اختيارميخكوبش شدم...  چقدر اين فاجعه عادي شده...و تا چه اندازه فرمه وكلاسه شده با شماره تلفن و سن ..... گوياهزاران بار اين فاجعه تكرارشده!!! و البته بدتر از آن هضم شده و پذيرفته شده

تلاش كردم در ذهنم شرايط ديكتاتوري جامعه امروز ايران رو با ديكتاتورهايي كه تو تاريخ بودن مقايسه كنم...تو كدام ديكتاتوري مردم اعضاي بدن خودشون رو ميفروختند.؟؟؟در دوران مغول ها!!در دوران حمله اعراب به  ايرانيا....در كجاي تاريخ اين فاجعه رخ داده ؟؟ هرچند تاريخ ايران بي شرافتي زياد ديده ولي اين ديگه واقعا تكون دهنده هست

تو ذهنم بود واقعا چند ايراني با شرافت با ديدن اين صحنه چيزي در درونشون، شعله يي در وجودشون سرميكشه و تمام رنگ و لعاب آروزهايي كه براي شخص خودشون بافتن، رنگ مي بازه ،ديگه روياهاي نقره يي و طلايي تو ذهنشون شكل نميگيره. بلكه سياهي و تباهي اين جامعه با همه زمختي هاش جلوي چشماشون  مياد....ذهنم فلاش بك خورد و رفت به خاطرات خودم ... به تصويري كه براي هميشه مسير زندگي ام را عوض كرد

.سرماي زمستون و لذت لباس گرمي كه به تنم بود، خيابون كاخ  تهران به بهانه خريد عينك اسب سواري ...  تو مسير توچهارراه وليعصر..... دختري 3 ساله كه فقط يك شلوارپاره تنش بود وموهاي سرش  با يك تكه پارچه به زور بسته شده بود و تني عريان كه هيچ بلوزي گرمش نكرده بود....و سرماي بيرحم ديماه تهران بدجوري  روي تن دخترك نشسته بود ... درحاليكه  از شدت سرما وگرسنگي مي لرزيد و گريه ميكرد روي سنگ هاي سرد وليعصر رها شده بود  خواستم نجاتش بدهم و گرمش كنم ولي زني كه سرپرستش بود چنان دعوايي به راه انداخت كه

ماموراي نيروي انتظامي هم گفتن، خانم براي اينا نميخواد دل بسوزوني، هر روز ازاين صحنه ها زياد هستن

بعد از اون صحنه تمام زرق و برق وتحصيلات عالي و آينده رنگارنگي كه براي خودم ترسيم كرده بودم رنگ باخت و هرچي كه تا قبل ازاين تلاش ميكردم نبينم و سراغشون نرم توذهنم رژه مي رفتند و گويا همه جا سياه و سفيد شده بودن و انگارتا مغز استخونم سرمايي كه اون دخترك حس ميكرد رو حس ميكردم.....بعد از اون بود كه براي اولين بار پا تو راه فعاليتهاي دانشجويي گذاشتم

بعد از اون خيلي تصاوير ديگه اومدن و رفتن...ولي همه اونا نه فقط دردشون رو تو قلبم احساس ميكردم بلكه تعهد و قولي كه بهشون داده بودم روي شونه هايم سنگيني ميكرد ..همين قولي كه داده بودم.. بهشون قول دادم كه ايراني مي سازيم كه در اون هيچ كودكي همنشين سنگ هاي سرد خيابون نباشه...دست گرم پدرش و نوازش بي دريغ مادرش بالاي سرش باشه. ايراني مي سازيم  كه هيچ كودكي سفره خالي مادرش و شرم پدرش رو نبينه هيچ كودكي اعتياد برادرش وفرارخواهرش غصه دارش نكنه 

اين آرزويي بود كه هر روز تمام قلبم رو پر ميكرد. و سرشار ميشدم  از انگيزه براي رهايي ايران از دست اين آخونداي كثيف...و همين آرزو منو با خودشون كشوند..... و برد  به جايي، مسيري ،راهي كه بتونم اين آرزو رو محقق كنم 

به سرچشمه كه رسيدم انگار واژه ها و كلمات تو قلبم مي نشست...آزادي، دموكراسي و برابري...با همین آرمان و با همین ایمان، ما در پی بنای یک جامعه آزاد و دموکراتیک هستیم.جامعه‌یی بر اساس احترام به حقوق‌بشر که در آن از شکنجه و اعدام خبری نباشد

اين اهدافي بود كه بارها و بارها از مريم رجوي شنيدم...بالاخره تابستون پارسال

وقتي براي گردهمايي بزرگ ايرانيان به پاريس رفته بودم با شنيدن سخنراني خانم مريم رجوي و شعري كه در پايان خوند منو با خودش برد و به دختركي كه براي هميشه تو ذهنم نقش بست. بي اختيار اشكهايم سرازير شد 

كاش ميشد لحظه ها رو نگه داشت ....و اين آينده يي كه ترسيم ميشه رو براي دخترك خاطره هام به ارمغان ببرم.....بالاخره روزي ميرسه كه سهم بچه هاي اين خاك فقط و فقط شادي هست...قلب این خاک فقط کانون انفجار شادی است حق مفروض و مسلم تنها همه جا آزادی است

میهنی می‌سازیم

که در آن قانونی

برتر از خواسته مردم نیست

میهنی می‌سازیم

که در آن چوبه‌دار،

نیست جز خاطره‌یی تلخ و فراموش شده

هیبت جراثقال

می‌دهد باز

ز سازندگی شهر پیام

میهنی می‌سازیم

که در آن لغو شده

حکم شوم اعدام

مشق هر روزه فرداها با خط درشت

در همه کوچه و برزن اینست

نه به شلاق و شکنجه

نه به جراحی گلخند و تبسم

نه به سرکوبی مردم

نه به ویرانگری هسته‌یی و بمب اتم

قلب این خاک فقط کانون

انفجار شادی است

حق مفروض و مسلم تنها

همه جا آزادی است

میهنی می‌سازیم

که در آن وسعت خورشید به‌اندازه چشمان سحرخیزان است

نام این میهن آزاد شده

ایران است

نام این میهن آزاد شده

ایران است

(مریم رجوی- گردهمایی بزرگ ایرانیان- پاریس- 6تیر 1393)

Posted in: ايران،مريم رجوي،دموكراسي،آزادي،سركوب