براي من گردهمايي ايرانيان در ويلپنت، بيانگر يك ايران آزاد است.

آزادي كه بهاي آن را 120 هزار شهيد و 30 هزار سر به دار قتل عام شده در سال 67 را تداعي مي كند هربار كه به اين گردهمايي فكر مي كنم، جاي همه زندانيان و شهدايي را كه براي آزادي در قفاي سردويدند را مي بينم

زندانياني كه از همه چيز خود گذشتند تا همه چيز براي مردم ايران با يكي از همان زندانياني كه بر دار بوسه زد مادر من بود، هربار كه در راهروهاي اوين منتظر بودم تا اندكي از پشت شيشه نگاهش كنم هميشه اين را احساس مي كردم، هرچند كه من را دوست دارد و عاشق زندگيست اما يك عشق بالاتر دارد كه بخاطر آن ميتواند دوري من را تحمل كند.
امروز من معني آن عشق را مي فهمم، عشق به آزادي عشق به ايران..
م.ب

Posted in: مريم رجوي، مي توان و بايد، رژيم، كهكشان، دانشجو